ΑΠΟ ΧΘΕΣ 15/1/07 ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΧΗΜΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.ΠΕΡΥΣΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΑΥΤΗ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΣΗΧΘΗ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΣΑΝ 5 ΧΡΟΝΙΑ.ΜΕΤΑ ΑΠΟ
10 ΗΜΕΡΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΗΛΘΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ.ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝΕ ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΝΟ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ,ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ,ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ
ΤΡΑΥΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ.ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ
ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αχ Αννούλα μου έχεις απόλυτο δίκιο.Το κενό που μένει ,είναι δυσαναπλήρωτο.
Φιλάκια και καλορίζικο το blogg σου.
θεία άννα μη μου στεναχωριέσε.Αφησέ τα στο χρόνο αυτός ξέρει καλύτερα τι θα μας δώσει και πως . καλως όρισες στη μεγάλη παρέα μας.
Μικρές καθημερινές στιγμές που έζησες με ένα αγαπημένο πρόσωπο χαιδεύουν τις πληγές και απαλύνουν το αίσθημα της απώλειας...Δεν ξεχνάς ποτέ...συνηθίζεις όμως να ζεις με αυτό χωρίς αυτό...
Μια μεγάλη αγκαλιά...
Αγαπητες ΧΕΛΩΝΑ,MIRELA ΚΑΙ ΗΑΝΣΥ σας ευχαριστω για τα γλυκα σας λογια
Δημοσίευση σχολίου